در  جوانی  به  خویش  می گفتم                     شیر شیر است گرچه پیر بود

چون  که  پیری   رسید   دانستم                      پیر پیر است گرچه  شیر بود

سحرگه  به  راهي  يكي پير ديدم                     سوي خاك خم گشته از ناتواني

بگفتم :  چه  گم كرده‌اي اندرين راه؟                 بگفتا  جواني، جواني، جواني
 

عهد جواني گذشت در غم بود ونبود              نوبت پيري رسيد صدغم ديگر فزود

تبه کردم جوانی تا کنم خوش زندگانی را                  چه سود از زندگانی چون تبه کردم جوانی را

جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را               نجستم  زندگانی را  و گم کردم  جوانی  را

کنون  با  بار  پیری  آرزومندم  که  برگردم                به  دنبال  جوانی  کوره  راه  زندگانی  را

از غم جدا مشو كه غنا مي‌دهد به دل                  امّا چه غم،غمي كه خدا مي‌دهد به دل

من بودم و او بود و دگر هيچ كس آنشب                غم جاي تو خالي كه عجب انجمني بود

به قدر طاقت خود  هر دلي غمي دارد                  دل من است كه اندوه  عالمي دارد

از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر                    یادگاری که در این گنبد دوار بماند 

گر بداند لذّت جان باختن در راه عشق                   هيچ عاقل زنده نگذارد به عالم خويش را

دلی دارم که از تنگی در او جز غم نمیگنجد            غمی دارم ز دلتنگی که در عالم نمیگنجد

شرح داغ دل پروانه چو گفتم با شمع               آنقدر سوخت که از گفته پشیمانم کرد 

شرح داغ دل پروانه چو گفتم با شمع              آتشی در دلش افکندم و آبش  کردم

چو روز حشر برآريم سر ز خواب اجل           به روي دوست شود باز چشم بستة ما 

دوست دارم كه دوست عيب مرا                 همچـــو آئينـــــــه رو برو گـويد 

نه كه چون شانه با هزار زبان                    پشت ســـــر رفته مـو به مو گوید 

کاش بودندی به گیتی استوار و دیر پای          ذوستان در دوستی چون دشمنان در دشمنی